W prezentowanych obrazach widać wpływy Bergsona i słabsze wpływy – Nietzschego. Ten pierwszy ujawnia się w stosunku Autorki do natury, której nieodłącznym elementem jest człowiek zharmonizowany ze swoistym, sobie właściwym nurtem istnienia. A ukazywana natura, w rozmiarze Kosmosu, jest jakby na etapie ciągłego powstawania, rodzenia się. Pojąć dynamizm tak pokazywanego istnienia i zanurzyć się w nim dzięki obcowaniu z dziełem, pozwala odbiorcy co najwyżej intuicja, zaczerpnięta właśnie od Bergsona. Każdy patrzący niech jednak pamięta, że intuicja prowadzi do myślowej łatwizny i generować może intelektualne lenistwo. I choć intuicyjne podejście do percepcji tych obrazów nie wymaga odwoływania się do jakichś ponadludzkich władz, to jednak żąda wyjścia poza zmysły i racjonalny umysł. Bo nie rozum tu rządzi.
Wpływ tego drugiego – Nietzschego, czuje się w niechęci do wszystkiego co małe, marne, pospolite, przeciętne. Adoracją, uwielbieniem w pracach artystki otoczony jest człowiek wolny, niezależny choć samotny a nawet tragiczny. Są też tu zamanifestowane strach i zmaganie się z losem, które potrafią odebrać osobom ziemsko pojmowane szczęście. Jest też spokój, ale jest on zrośnięty z presją oczekiwania na zaistnienie czegoś, co jeszcze jest ukryte, przysłonięte, a co może prezentowaną przestrzeń zmienić, jak wybuch wulkanu. Na obrazach czuje się bowiem przysłowiową ciszę przed burzą. Obrazy emanują pamięcią stworzenia, pamięcią miłości, pamięcią piękna i ziemskiego doświadczenia. Prace artystki nie galwanizują starych pomysłów, pokazują natomiast liczne chwile intelektualnej, fizycznej lub duchowej przemiany świata i człowieka. Czy te zarejestrowane na obrazach momenty zmian będą trwać w czasie? Czy są zajawką czegoś, co blisko? Trudno powiedzieć. Ale z pewnością tworzą nowe mity, desakralizując stare.